De meeste mensen zien hem niet. Af en toe ijs weg scheppend, oplettend en helpend. Het lijkt hem niet te deren. Hij doet zijn werk, daar bij de skilift. Op zijn jagershoed een blinkend metalen bloem, grote snor, tanig karaktervol gezicht. Muziekje klinkt uit zijn hokje. Hij geniet van iedere “Ciao” en “Grazie”. Wij ook, in de Italiaanse sneeuw en aangezien hij bij de favoriete skipiste van onze dochter van 6 staat, groeten wij elkaar vaak.
Ik houd ervan: zien en gezien worden. Echt zien en gezien worden; met een begroeting, contact en even interactie. Ook al versta je elkaar niet.
Aan het einde van de 3e middag skiën we weer de lift uit. Hij doet een High Five met dochter en wenkt mij vervolgens. Hij loopt naar zijn hokje en komt terug met een handgemaakte metalen bloem en geeft hem aan me. Een op zijn hoed en een op mijn helm. Een bloem die mee gaat, 1250 kilometer naar het Noorden. En die symbool staat voor vriendelijkheid en aandacht, als je het maar wilt zien.
Hij krijgt op ons kantoor een plekje als symbool voor alle mensen die zo vaak niet gezien worden. Maar ook voor de mensen die zo vaak vergeten te kijken en contact te maken. Want ze missen vaak de goed gerichte glimlach, de opengehouden deur, het mogelijke contact-en-pretmomentje. De kleine dingen die groots verschil maken.
Die dingen zijn voor ons een belangrijke motivator voor ons werk, waarin we vaak werken aan zien en zichtbaarheid van organisatie en mens met al onze diensten en energie. Aan de interactie die klein oogt, maar een onbetaalbaar verschil maakt.
Ik wens je een prachtige heldere lente toe!
PS: ook een fantastisch seizoen om op straat de mensen te groeten. Doe jij ook mee?
