Staan en opvallen

Voor veel mensen is onafhankelijkheid een van de grootste doelen in het leven. Dat heeft ook voor mij lange tijd de boventoon gevoerd. Financieel zelfredzaam, in staat “mijn eigen boontjes te doppen” .

Het zijn altijd de hartkrakende gebeurtenissen in je leven die dit soort gedachten naar de achtergrond verschuiven:  verlies, ziekte en dat soort dingen. Ineens krijgt geld een heel andere waarde, zoals ook de warmte van de mensen om je heen.

In beide gevallen in onafhankelijkheid op zijn minst schijn, maar ik wil je vooral vertellen wat voor mij de winst is van afhankelijkheid.

Eerst even de mythe van financiële onafhankelijkheid: geld is comfortabel en het kunnen betalen van je rekeningen vrij essentieel. Maar niemand is ooit helemaal financieel onafhankelijk. Je verkrijgt geld van iemand anders; die kan besluiten dat niet te doen. Je leningen zijn via een hartstikke onbegrijpelijk systeem verbonden met:  geen idee wie allemaal, laat staan in welke landen.  En er kan van alles gebeuren met geld en/ of bezittingen zonder dat je er invloed op hebt.  Met andere woorden, staar je er niet blind op maar focus je vooral op de dingen die je kunt beïnvloeden.

Dan de andere afhankelijkheid: die van elkaar, van de natuur en van onszelf. In essentie zijn wij groepsdieren: altijd al hebben we in gemeenschappen geleefd en dat hebben we nodig voor onze overleving. De eerste les economie die ik kreeg, ging over onze diepste behoefte “van nut te zijn” en dat je dat meet in relatie tot de ander: nog een breuklijntje in de zogenaamde onafhankelijkheid.

Ten derde: liefde is een hele grote drijfveer in ons leven.  Is het niet dat wat we zoeken of koesteren, dan is het wel waar we voor wegrennen vanuit een ooit gekwetst hart. Beide bewegingen zijn even afhankelijk. Toen wij ons eerste dochtertje verloren, hebben wij overleefd dankzij de liefde. Dankzij zoveel mensen die ons hebben geholpen weer op te staan, haar te eren en ons keer op keer hebben laten zien dat ons hart nog altijd gevuld kon zijn met liefde. Wat een fijne afhankelijkheid was en is dat.

We zijn als mensen de afgelopen eeuw flink in de weer geweest met het creëren van onafhankelijkheid en nu zeg ik dat het een negatief en vooral onmogelijk doel is. Dus laten we ieder voor zich en voor elkaar maximale verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen handelen en door waar mogelijk bij te dragen aan anderen.  Want als al onze energie daar op gericht is, kan het toch niet anders dan dat er overvloed ontstaat!? En die boontjes: het was toch altijd al veel leuker om dat met elkaar aan de keukentafel te doen?

Ik wens je toe dat je maximaal geniet van de afhankelijkheid en spreek je graag!

Liesbeth

Verlegen en wat ongemakkelijk lachend kijkt ze me aan “daar heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht” zegt ze “niemand vroeg me dat ooit”. Ik zou niet meer verbaasd moeten zijn. “het leek me wel een leuke opleiding.” . Voor me zit mijn aanstaande stagiaire. Maar deze tekst had ook van de vorige kunnen zijn. Of van de sollicitanten die ik de laatste jaren gesproken heb. Mijn nicht had het kunnen zeggen. Sterker nog, veel bedrijven hebben het zo goed verstopt dat ze denken dat er geen vlam meer woedt.

Ik heb ook vaak niet geweten waar ik nu van in de fik ga, wat me drijft, welke steen ik wil verleggen in de rivier. Maar een automatische piloot heb ik nooit gehad. En inmiddels weet ik het al een tijdje: ik wil mensen weer bij natuur brengen. Zowel hun eigen als die groene. Want dicht bij je hart zit het vuur waar jij meester over bent. Waar je het meeste kracht hebt en waarmee de echt iets in de wereld kunt zetten. Daar is geen hoge functie voor nodig; het zit in jou, niet in een functie.

Mijn stagiaire is dus nooit gevraagd waar ze echt energie van krijgt. Althans, ze heeft nooit ervaren dat het haar gevraagd is. Dus ze wil geld verdienen, een eigen huis kopen en misschien bij een mooi bedrijf of in een mooie functie werken.

Laat het nou nog eens op je inwerken: wij vragen onszelf en onze kinderen niet waar hun hart op brandt, wat ze kunnen waar ze de wereld echt blij van maken.

En in veel gevallen weten ze niet eens wat nu werkelijk hun toegevoegde waarde is. Wat er gebeurt wanneer zij binnen stappen of doen waar ze goed in zijn.

Lekker belangrijk, denk je misschien. Ja! Ik geloof dat we al dat talent hard nodig hebben. En meer nog: dat het er zoveel leuker van wordt. En echter. Dus voor we aan de kinderen om ons heen gaan vragen wat ze werkelijk doet ontvlammen: wat is nou jouw werkelijke passie? Los van werk, thuis of anders? Stel die vraag nu eens aan jezelf en een bekende en deel hem hier. Dan voorspel ik je dat je het komende jaar iets gaat doen met dat vuur.

Kom je er niet uit? Dan help ik je graag. Laat het me weten en dan gaan we zien hoe wij jouw waakvlam opstoken. Zodat we dadelijk niet meer ondergronds, maar bovengronds barsten van de energie!

Burn baby, burn!

Meer bovendeler dan ondernemer met als missie om de kracht van de natuur weer meer te intergreren in mens, maatschappij en omgeving. Ik houd van natuurlijke interactie en geef dat vorm zowel in mijn bedrijf in duurzame buitenproducten – TONN-  als in mijn activiteiten binnen Zaak van Interactie.

Van Groningen overgelopen naar Fryslan, op de grens met Drenthe en omringd door man, dochter van 3, 2 paarden, 2 honden, 2 katten en een hoop natuur. En schipperend, met vallen en opstaan tussen alle ambities, tijd en meer…

Wat je van mij kunt verwachten: mijn vlam brandt voor veel, maar natuur – van mens en dat groene- en interactie zullen altijd op een of andere manier verweven zijn.