The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams

Staan en opvallen

Wanneer word jij geraakt? En wat maakt dat jij de lessen van een ander ter harte neemt? Zaken met hem doet?

Bij mij – zoals bij de meesten van ons- is dat wanneer iemand zich echt laat zien. Dat gebeurde tijdens dit interview met Alwin Deems van Veenstra Design. Luchtig, maar zo integer en echt. En gericht op hoe het een ander kan helpen. Want vergis je niet, hier zitten harde lessen achter.

Wat een fijne avond was dit met Alwin, Hein Scholma van Thabasco met techniek van Daniel Lenis van EAVS. Met vervolgens een prachtige groepsdiscussie via teams, het kan gewoon! Het was een hart-project dat we deden voor de CCW waar ik voorzitter en Alwin bestuurslid van is. De camera is me niet onbekend, maar interviewen deed ik tot nu toe vooral op het podium. En net iets andere ervaring die best smaakt naar meer 😉

Je kunt het terugzien!

Dus kom maar door! liesbeth@zaakvaninteractie.nl

Meer weten over mijn inzet als dagvoorzitter? Lees dan door!

En daar was de sneeuw. Terwijl zich een historische spits ontvouwde tot een 2300 kilometer lange rode lijn en mensen al snel Winterwonderland te glibberig vonden, vormde het gemeentehuis van Zoetermeer decor voor een wel heel interessante Collegebijeenkomst.   Van de eerste sneeuw werden stevige ballen gerold en het gevecht loog er niet om. Tussen […]

Het Tinkerbelle-syndroom: talenten

Wanneer Disneyelfje Tinkerbelle geboren wordt, ondergaat zij als iedere elf het ritueel om haar talent te vinden. Bij elfen is er sprake van allerlei prachtige taken die moeten worden uitgevoerd: bloemen geschilderd, lente naar de mensen brengen en ga zo maar door. Het ritueel gaat als volgt: alle talenten zitten in een soort van bloemen. Als je er naar reikt en het is niet jouw talent, wordt de bloem donker, anders licht het op.

Bij Tinkerbelle gaat het nog wilder: haar talent is zo groot dat het al van ver naar haar toe vliegt. Ze blijkt een uitzonderlijke “Knutsel”. Ik raad je de film aan voor de details, maar het komt er op neer dat Tinkerbelle haar talent niet zo bijzonder vindt. Ze doet er alles aan om zich een van de andere talenten eigen te maken, maar dat wordt chaos en pas als ze per ongeluk aan het knutselen slaat komen de grote successen.

Ik heb behoorlijk last (gehad) van het Tinkerbelle-syndroom. Mij wordt toegedicht dat ik een heel sterke verbinder ben, dat ik samenwerking en netwerk met resultaat creëer en mensen tot bloei help.

Pffff, ik wil niet 1 van die 3000 coaches zijn. En verbinden, wat een algemeen woord. Waar gaat dat nou eigenlijk over? Intussen zagen mensen mij losjes bovenstaande pur sang doen. En nu eindelijk ben ik zover dat ook ik de toegevoegde waarde en eigenheid zie.  En steeds meer geniet van het inzetten van deze talenten.

Talenten – de onzichtbare zon

Gek genoeg gaat het vaak zo met talenten en kwaliteiten. Iedereen ziet het stralen wanneer iemand met zijn/haar talent werkt behalve de persoon zelf. En bijna iedereen moet wennen aan de kracht van het talent. En daarna dat het natuurlijk nog steeds werken is e niet alles vanzelf komt.

Talenten laten samenwerken

Dat stralen, daar gaat het om in samenwerking. Het is verleidelijk om de taken kloek te verdelen. Maar wanneer je eerste de aanwezige talenten ontdekt ( en dat zijn er meer dan je denkt – en je kent er minder binnen je team dan je weet) en ze dan verbindt met het project; dan ga je meer effect en resultaat bereiken:

  1. Iedereen werkt vanuit zijn kracht, voelt zich lekkerder en werkt dus zonniger samen
  2. Taken worden sneller afgerond. Misschien niet zoals je van tevoren bedacht had, maar grotere kans dat het beter is dan dat het tegenvalt.
  3. Er is meer openheid waardoor je elkaar nog meer helpt groeien
  4. Het resultaat is nog meer van iedereen en kan dus echt als winst worden gevierd

Hoe komen we daar?

Uiteraard is dit wat wij doen, waar we teams, verschillende “bloedgroepen” en iedereen die samen iets moet realiseren mee helpen.  Dat kunnen we door een combinatie van kennis, ervaring en door afstand: met je neus er midden in zie je niet zoveel. Vaak passen we een of meerdere onderstaande tips zelf ook toe.

Kijk maar eens hoe ver je er zelf mee komt:

  1. Doe het kernkwaliteitenspel! Een klassieker, maar nog altijd een leuke manier om elkaar anders te leren kennen en patronen te ontdekken in de samenwerking.
  2. Durf te vragen-sessie: zet de vragen centraal en je zult verrast zijn over onverwachte kwaliteiten, netwerk en interesses van je teamleden. En: je hoeft elkaar helemaal niet te kennen om dit te doen.
  3. Ga picknicken ( of borrelen) met een aantal vragen aan elkaar. Over hobby’s, posities in het sportteam, interesses en meer. Vraag door en ontdek niet alleen passie, maar ook heel handige vaardigheden en meer van elkaar.
  4. Een basisregel: ga er vanuit dat iedereen wil dat het een succes wordt en dat iedereen wil helpen. Ofwel: ook als een reactie soms persoonlijk voelt, hoeft het niet tegen jou te zijn. Een beetje afstand nemen op deze manier helpt om bij de kern van kwaliteiten en talenten te blijven.
  5. Bedenk dat alle goede echt goede ideeën voortkomen uit meerdere mensen en meerdere talenten – uit samenwerking dus. En dat we eigenlijk ook gemaakt zijn om samen te werken J

Wil je nog meer versnelling? Dan staan wij te trappelen om met jullie aan de slag te gaan!

Groeten van Tinkerbelle – Liesbeth ( die vleugels krijgt van verbinden ;-))

http://https://www.youtube.com/watch?v=g0CTqqTkXH8

 

Feiten bestaan niet

Zo dus. Je kent ze wel, de discussies over hoe het nu echt zit. Met een beetje pech blijven beide partijen hardnekkig hun standpunten herhalen en is een conflict geboren.

Beroemd filosoof Nietszche is niet de enige die stelt dat er geen gelijk bestaat. Omdat iedereen vanuit een ander beeld kijkt en dus niemand het hele plaatje ziet. Zo kan iedereen gelijk hebben, domweg omdat ze vanaf een andere kant tegen bijvoorbeeld een onbekende auto aankijken. En dan maakt het nogal verschil of je aan de voor of de achterkant staat, toch?

Wat ik vooral interessant vind, is de ruimte die ontstaat wanneer je je eigen waarheid ook eens durft los te laten. Wanneer je in discussies niet hamert op je gelijk maar kijkt wat jouw feiten kunnen bijdragen aan die van een ander. Zo ontstaan namelijk de beste oplossingen, ideeën en…. De beste samenwerkingen.

Dat is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het kan voelen als inleveren. Dat is eigenlijk best gek wanneer je bovenstaande leest, toch? Dus… wanneer probeer jij het eens en tel je de verschillende feiten bij elkaar op? Wij zijn benieuwd – en weten natuurlijk niets zeker 😉

Ondernemersprogramma!

Het zat al lange tijd in ons hoofd: we willen zo graag een ondernemersprogramma ontwikkelen waarmee iedere ondernemer aan de slag kan! Praktisch, professioneel en leuk. En nu is het er. Klik voor het overzicht en mail ons met je vragen en aanmelding. De eerstvolgende start in mei.

zet je onderneming op de kaart_Zaak van Interactie

 

 

 

 

onafhankelijkheid bestaat niet – jippie! – maart 2013

Voor veel mensen is onafhankelijkheid een van de grootste doelen in het leven. Dat heeft ook voor mij lange tijd de boventoon gevoerd. Financieel zelfredzaam, in staat “mijn eigen boontjes te doppen” .

Het zijn altijd de hartkrakende gebeurtenissen in je leven die dit soort gedachten naar de achtergrond verschuiven:  verlies, ziekte en dat soort dingen. Ineens krijgt geld een heel andere waarde, zoals ook de warmte van de mensen om je heen.

In beide gevallen in onafhankelijkheid op zijn minst schijn, maar ik wil je vooral vertellen wat voor mij de winst is van afhankelijkheid.

Eerst even de mythe van financiële onafhankelijkheid: geld is comfortabel en het kunnen betalen van je rekeningen vrij essentieel. Maar niemand is ooit helemaal financieel onafhankelijk. Je verkrijgt geld van iemand anders; die kan besluiten dat niet te doen. Je leningen zijn via een hartstikke onbegrijpelijk systeem verbonden met:  geen idee wie allemaal, laat staan in welke landen.  En er kan van alles gebeuren met geld en/ of bezittingen zonder dat je er invloed op hebt.  Met andere woorden, staar je er niet blind op maar focus je vooral op de dingen die je kunt beïnvloeden.

Dan de andere afhankelijkheid: die van elkaar, van de natuur en van onszelf. In essentie zijn wij groepsdieren: altijd al hebben we in gemeenschappen geleefd en dat hebben we nodig voor onze overleving. De eerste les economie die ik kreeg, ging over onze diepste behoefte “van nut te zijn” en dat je dat meet in relatie tot de ander: nog een breuklijntje in de zogenaamde onafhankelijkheid.

Ten derde: liefde is een hele grote drijfveer in ons leven.  Is het niet dat wat we zoeken of koesteren, dan is het wel waar we voor wegrennen vanuit een ooit gekwetst hart. Beide bewegingen zijn even afhankelijk. Toen wij ons eerste dochtertje verloren, hebben wij overleefd dankzij de liefde. Dankzij zoveel mensen die ons hebben geholpen weer op te staan, haar te eren en ons keer op keer hebben laten zien dat ons hart nog altijd gevuld kon zijn met liefde. Wat een fijne afhankelijkheid was en is dat.

We zijn als mensen de afgelopen eeuw flink in de weer geweest met het creëren van onafhankelijkheid en nu zeg ik dat het een negatief en vooral onmogelijk doel is. Dus laten we ieder voor zich en voor elkaar maximale verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen handelen en door waar mogelijk bij te dragen aan anderen.  Want als al onze energie daar op gericht is, kan het toch niet anders dan dat er overvloed ontstaat!? En die boontjes: het was toch altijd al veel leuker om dat met elkaar aan de keukentafel te doen?

Ik wens je toe dat je maximaal geniet van de afhankelijkheid en spreek je graag!

 

Liesbeth

Het peertje boven de tafel – januari 2011

Alweer bijna 5 jaar wonen we in ons huidige huis. Destijds gekocht in “originele” staat en van binnen helemaal naar onze smaak opgeknapt. Langzaam naderen we alweer het punt dat de muren al wel weer eens een verfje mogen hebben, maar verder zijn we dik tevreden.

Tot laatst kennissen voor het eerst langskwamen.  “Leuk  plekje, mooi huis hoor” zei zij. “Maar wanneer ga je eens een echte lamp ophangen?”.  Pas door deze opmerking realiseerden wij ons dat we al 4 jaar met een kaal peertje boven de tafel zelfs de Kerstdiners hadden genuttigd.

Wij zijn niet de enigen en ook in bedrijven zien we vaak iets vergelijkbaars. Iets wat in het begin wellicht nog op het actielijstje stond waarmee je betere dienstverlening, meer omzet, of zoals bij ons meer sfeer ( = vaak meer omzet en klantentrouw) realiseert. Maar nog voor je het hebt aangepakt, ben je druk bezig met de dagelijkse gang van zaken en zie je het niet eens meer. En vaak sta je versteld van het effect als je het dan toch uitvoert.

Zo is het met onze ondernemersservice ook een beetje; we ontmoeten goede ondernemers die vaak al jaren een groot aantal ballen in de lucht houden en een mooi bedrijf hebben opgebouwd. Maar hier een daar hangt een peertje, of zijn de kieren nog niet geisoleerd. En met de andere focus die hij ( of zij) heeft, is dat niet wat hem opvalt als zaken anders lopen dan eerder.

Zo zijn wij de ogen en oren van de ondernemer, die signaleren wat hem niet meer opvalt. Gewoon – omdat het peertje er al zolang hangt. Zo werken we – vanuit onze vakexpertise – schouder aan schouder in prachtige bedrijven. Die goed zijn, maar dat nog beter kunnen kapitaliseren. Dat samen doen, blijft een prachtige klus.  Daar werk ik dan ook regelmatig nog ’s avonds lekker aan verder met mijn laptop op de eettafel. Onder een inmiddels mooie kroonluchter, dat wel.

 

Liesbeth, 30 januari 2011

Burn baby Burn – column Zij magazine 2016

Verlegen en wat ongemakkelijk lachend kijkt ze me aan “daar heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht” zegt ze “niemand vroeg me dat ooit”. Ik zou niet meer verbaasd moeten zijn. “het leek me wel een leuke opleiding.” . Voor me zit mijn aanstaande stagiaire. Maar deze tekst had ook van de vorige kunnen zijn. Of van de sollicitanten die ik de laatste jaren gesproken heb. Mijn nicht had het kunnen zeggen. Sterker nog, veel bedrijven hebben het zo goed verstopt dat ze denken dat er geen vlam meer woedt.

Ik heb ook vaak niet geweten waar ik nu van in de fik ga, wat me drijft, welke steen ik wil verleggen in de rivier. Maar een automatische piloot heb ik nooit gehad. En inmiddels weet ik het al een tijdje: ik wil mensen weer bij natuur brengen. Zowel hun eigen als die groene. Want dicht bij je hart zit het vuur waar jij meester over bent. Waar je het meeste kracht hebt en waarmee de echt iets in de wereld kunt zetten. Daar is geen hoge functie voor nodig; het zit in jou, niet in een functie.

Mijn stagiaire is dus nooit gevraagd waar ze echt energie van krijgt. Althans, ze heeft nooit ervaren dat het haar gevraagd is. Dus ze wil geld verdienen, een eigen huis kopen en misschien bij een mooi bedrijf of in een mooie functie werken.

Laat het nou nog eens op je inwerken: wij vragen onszelf en onze kinderen niet waar hun hart op brandt, wat ze kunnen waar ze de wereld echt blij van maken.

En in veel gevallen weten ze niet eens wat nu werkelijk hun toegevoegde waarde is. Wat er gebeurt wanneer zij binnen stappen of doen waar ze goed in zijn.

Lekker belangrijk, denk je misschien. Ja! Ik geloof dat we al dat talent hard nodig hebben. En meer nog: dat het er zoveel leuker van wordt. En echter. Dus voor we aan de kinderen om ons heen gaan vragen wat ze werkelijk doet ontvlammen: wat is nou jouw werkelijke passie? Los van werk, thuis of anders? Stel die vraag nu eens aan jezelf en een bekende en deel hem hier. Dan voorspel ik je dat je het komende jaar iets gaat doen met dat vuur.

Kom je er niet uit? Dan help ik je graag. Laat het me weten en dan gaan we zien hoe wij jouw waakvlam opstoken. Zodat we dadelijk niet meer ondergronds, maar bovengronds barsten van de energie!

Burn baby, burn!

 

Meer bovendeler dan ondernemer met als missie om de kracht van de natuur weer meer te intergreren in mens, maatschappij en omgeving. Ik houd van natuurlijke interactie en geef dat vorm zowel in mijn bedrijf in duurzame buitenproducten – TONN-  als in mijn activiteiten binnen Zaak van Interactie.

Van Groningen overgelopen naar Fryslan, op de grens met Drenthe en omringd door man, dochter van 3, 2 paarden, 2 honden, 2 katten en een hoop natuur. En schipperend, met vallen en opstaan tussen alle ambities, tijd en meer…

Wat je van mij kunt verwachten: mijn vlam brandt voor veel, maar natuur – van mens en dat groene- en interactie zullen altijd op een of andere manier verweven zijn.

In beton gegoten – de school van onze kinderen

Het is nog niet zo gek lang geleden: schrijven en lezen leerde je in een klaslokaaltje en de rest in de praktijk van je ouders of de gemeenschap waarin je leefde. Zeker tot aan de industriële revolutie wat dit de normaalste zaak van de wereld, eeuwen lang.  Je leerde niet over de natuur, maar in de natuur.  Het bouwen van een huis of het bewerken van hout leerde je niet uit een boek in een lokaal, maar door te kijken en mee te werken met de meester. Als je talent had…
Op dit platform* zullen we het allemaal wel eens zijn over de effectiviteit van bovenstaande mix. En willen we vast met elkaar zoeken hoe we daar invulling aan kunnen geven zonder verstrikt te raken in systemen. Iedereen die betrokken is bij onderwijs, wil; daar ben ik van overtuigd. Vanuit een verschillend blikveld en met andere overtuigingen, maar de intenties zijn goed.

Wat in de discussie in mijn beleving vaak onderbelicht blijft, is de andere belangrijke waarde van leren in de natuur en naar je natuur:  een mens is niet geschikt om zittend en stil te leren. Om zijn of haar dagen zittend te slijten en in het stramien te lopen.  Alleen al daarom zouden we onze kinderen vaker uit het schoolgebouw moeten halen en buiten de lijntjes laten lopen. Om ze de “akkers” op te sturen en soms individueel met ouderen op pad moeten sturen.

Beweging in het lijf brengt beleving in het hoofd. En dat is wezenlijk anders dan het uurtje gym en de snuffelstage.

Ik hoop dat er ruimte gaat ontstaan om met elkaar ruimte te maken om op deze manier talent te delven en te polijsten.  Hoe we dat in een goed systeem gieten, dat weet ik niet, ook al realiseer ik me dat we niet geheel zonder kunnen.  Maar op deze manier het goede uit heden en verleden samen te smeden tot een “ge-upcyclede” vorm van onderwijs, daar kun je mij voor wakker maken. En ik help graag mee het beton rond onze kinderen weg te hakken, op naar werkelijk inspirerende scholen in 2020!

 

Column op platform “onwijsheid” in 2015

Liesbeth Schievink

Meer bovendeler dan ondernemer met als missie om de kracht van de natuur weer meer te intergreren in mens, maatschappij en omgeving. Ik houd van natuurlijke interactie en geef dat vorm zowel in mijn bedrijf in duurzame buitenproducten als in mijn activiteiten binnen Zaak van Interactie.

En kinderen naar hun natuur uitdagen om het beste van zichzelf te ontwikkelen, dat gun ik niet alleen mijn eigen dochter, maar ieder kind!